‘Als ik één persoon zijn minste kan veranderen over vluchtelingen of over radicaal gedoe, dan vind ik mijn ambassadeurschap geslaagd’
Sunnery James en Ryan Marciano zijn twee bekende Nederlandse DJ’s. Samen draaien ze op grote feesten over de hele wereld zoals Rumor in Philadelphia, Lavo in New York en Tomorrowland in Sao Paulo.
Sunnery: “Het ene moment zit je in de luxe, het andere moment sta je in de grootste ellende. Van tevoren dacht ik: oké, we gaan iets heftigs meemaken, maar dat gaan we wel effetjes doen. What the fuck, kon ik alleen maar denken toen die rubberbootjes al zwabberend op ons afkwamen en we al die mensen zagen. Je wil iedereen helpen.”
Ryan: “Het zijn mensen zoals wij, dat is het dubbele. Het kost zeker duizend euro per persoon om die boottocht te betalen. De meeste vluchtelingen zijn niet arm of zielig, hadden in Syrië een doodgewoon leven. Je zag de emoties op hun gezichten: heel blij dat ze veilig zijn aangekomen, heel verdrietig dat ze uit hun land moesten vluchten. Een man zei tegen me: ‘Ik wil hier niet zijn’. Het kwam ook hard aan omdat ik zelf net vader ben geworden. Ik moest niet teveel aan mijn zoontje Zen denken, dan werd ik te emotioneel.”
Met kleine ogen, hoofden vol bijna niet te bevatten beelden en de emoties nog vers, zijn Sunnery en Ryan teruggekeerd uit Griekenland. Het ene moment stonden ze te draaien op het huwelijksfeest van een Griekse familie, schat hemeltje rijk geworden van de olie. Van de draaitafel in het kasteel vlogen ze na een paar uur slaap door naar een plek waar het nieuws letterlijk aanspoelt: de stranden van Lesbos. Begeleid door de Stichting Bootvluchteling hebben ze een etmaal meegelopen.
Sunnery: “Ik heb het mijn zoontje Phyllon wel uitgelegd wat ik ging doen. ‘Papa gaat naar kindjes toe die niet lekker in hun eigen bedje kunnen slapen, maar die op straat moeten slapen en heel zielig zijn’. Dat begreep hij wel. We stonden daar ‘s ochtends om vier uur op het strand, medewerkers van Stichting Bootvluchteling speurden met hun verrekijkers de zee af, op zoek naar rubberbootjes. Er kwamen om de paar uur boten aan, dan kun je echt niet alleen maar toekijken. Ik liep ook de zee in, haalde vluchtelingen van de boot af. Op een gegeven moment pakte ik een baby’tje aan. Het was drijfnat en onderkoeld. Ik schoot vol, beet op mijn tong om niet te huilen. Supermoeilijk om aan te zien. Man, wat was dit een realitycheck voor me. Je verwacht wel iets, maar dat het leed zo in your face is, had ik niet gedacht.”
Ryan: “Dat beeld van dat dode jongetje, liggend langs de vloedlijn, dat gebeurt dus dagelijks. Mijn emoties gingen alle kanten op. ‘Let’s do it’, dacht ik, toen ik de bootjes zag aankomen. Je wikkelt zeiknatte mensen in van die warmhoud folie, verwelkomt ze hartelijk, want ze kijken bijna allemaal heel angstig. Als ze aankomen, gaan ze meteen familie bellen om te vertellen dat ze het hebben gehaald. Zitten ze allemaal op het strand met hun IPad en IPhone, net als wij. Dat vond ik toch een gek gezicht.”
Sunnery: “Op mijn telefoon zitten zoveel apps van kranten, en ik volg het nieuws goed, maar nu pas voél ik het echt. Als Ambassadeur van de Vrijheid heb ik invloed. Ik kan jonge mensen bewust maken van het belang van onze vrijheid en hoe goed we het hier hebben. Onwetendheid maakt zo kortzichtig. Mijn vrouw Doutzen is altijd al bezig geweest met mensenrechten. Bepaalde onderwerpen of goede doelen komen op ons pad, en dan besluiten we er iets mee te doen. We hebben allebei veel volgers op onze Instagram-accounts. Berichten die wij sturen worden goed gelezen en gevolgd. Ik vind het bijna een must om wat met die invloed te doen. Een soort verplichting.”
Sunnery, lachend: “Nee, dat waren drie woorden geweest, Ryan.”
Ryan: “Ik ben veel opener geworden, vrijer. Weet je wat vrijheid is? Dat ik een Nederlands paspoort heb, kan inchecken bij elk vliegveld en dan gewoon overal naartoe kan reizen. Dat besef ik nu.”
Sunnery: “Vrijheid is voor mij dat ik bepaal wat ik doe. Ik woon in New York en als iedereen in Nederland herdenkt om 20.00 uur, dan is het daar 14.00 uur en ben ik met heel andere dingen bezig. Als ik dan ’s avonds het Nederlandse nieuws check en over de herdenking lees, denk ik er vaak wel even aan. Een kort moment van bezinning.”
Ryan: “Sunnery en ik kunnen de brug leggen naar het nu, en naar jongeren van nu. Ik ben niet bang voor radicalisering. Ik heb veel moslimvrienden, de liefde overheerst. Als ik één persoon zijn mindset kan veranderen over vluchtelingen of over radicaal gedoe, dan vind ik mijn ambassadeurschap geslaagd.”