Zoë’s vader is Moluks, haar opa (Max) heeft vanaf het moment dat hij verplicht naar Nederland moest verkassen, gestreden voor rechtvaardigheid voor het Molukse volk. ‘Dat is er tot op heden niet van gekomen. Mijn opa was erg teleurgesteld in de Nederlandse regering omdat ze hun belofte, een terugkeer naar de Molukken, niet heeft nagekomen. Mijn opa is er helaas niet meer, maar het voelt fijn om zijn nalatenschap voort te zetten. Het is van groot belang om de Molukse geschiedenis door te geven want ik merk dat veel mensen hier nauwelijks iets over weten.’

Verplicht vertrek

‘Elke maandag kwam hij bij ons thuis en vertelde verhalen. Opa was erg emotioneel en verdrietig als hij over zijn verleden sprak. Mijn opa en oma woonden in Nieuw-Guinea, waar mijn opa was gestationeerd bij de Militaire Politie. In 1962 wilden de Indonesiers ook een deel van Nieuw Guinea met geweld annexeren waardoor mijn oma onverwacht met haar kinderen zonder medeweten van mijn opa moest vertrekken, in haar geval naar Nederland.’

Zoë kan het zich niet voorstellen hoe het is om je familie achter te laten zoals het haar grootouders overkwam. ‘Mijn opa is later ook naar Nederland gekomen om zijn gezin te zoeken. Ze zijn uiteindelijk in het Drentse dorp Roden beland. Als gekleurd gezin was je een bezienswaardigheid maar daar trok mijn opa zich niets van aan. De Nederlandse buren ontvingen hen hartelijk, en sommigen werden zelfs vrienden. De hoop dat het verblijf in Nederland tijdelijk zou zijn en dat ze terug konden naar de Molukken is nog steeds niet weg, maar mijn opa en oma hebben gekozen om de (vergeten) geschiedenis van de Molukkers door te geven.’

Sterke familiebanden

Zoë groeide op in een hechte familie. ‘We zien elkaar vaak. Ik weet niet beter dan dat er altijd familie over de vloer is.’ Naarmate ze ouder wordt en meer andere gezinnen leert kennen valt haar de cultuurverschillen op. Dan hoor ik mijn vrienden zeggen: ik moet echt weer eens bij mijn ouders op visite, ben al zolang niet geweest. Dat is voor mij echt ondenkbaar. Samen muziek maken, samen eten en respect voor ouderen is ook essentieel.’

Voor Zoë betekent vrijheid dat ze bij haar familie kan zijn. ‘Daar voel ik me veilig en gehoord, ik leef niet in angst dat ik ze niet kan zien of spreken. Ik kan wonen waar ik wil, zonder te hoeven vluchten of alles achter te laten in de hoop terug te keren.’ Deze vrijheid viert ze 5 mei met haar muziek waarin ook een boodschap zit. In oktober bracht Zoë haar meest persoonlijke nummer uit: De Laatste Keer Dat Ik Huil. Dat gaat over het feit dat ze niet over haar problemen praatte, maar dat die knop nu omgaat. ‘Ik hoop dat anderen zich hier in kunnen herkennen en er iets aan hebben.’