‘Vrijheid is boven je angst uitstijgen’
Nielson ging naar de Herman Brood Academie in Utrecht, waar hij zich specialiseerde in het rappen. In 2012 deed hij mee aan de talentenjacht De beste singer-songwriter van Nederland van VARA, BNN en 3FM.[1] Hij won deze wedstrijd niet maar scoorde vervolgens wel een hit met zijn zelfgeschreven nummer Beauty en de brains. Begin 2013 kwam zijn tweede single uit Zo kan het dus ook.
Vieren vind ik het mooiste gedeelte van de 4 en 5 mei-dagen, maar het staat niet los van het overpeinzen op 4 mei. Nederlanders zitten zo in elkaar dat ze veel klagen – ik ook hoor – dat lijkt wel ingebakken bij ons. Ik wil mensen laten beseffen hoe goed we het hebben. Muziek is een briljant middel om een statement te maken. Ik wil eenheid creëren, een muzikaal WK-gevoel tot stand brengen.
Als ik aan vrijheid denk, dan denk ik aan de onbezorgdheid uit mijn jeugd, alle keuzes en mogelijkheden die ik had. Voetballen met mijn broers, én met ze vechten. Ik heb zes broers, ik heb in mijn leven gratis zes vrienden erbij gekregen. Dat is toch een heel mooi cadeau. Onze vrijheid anno nu wordt best bedreigd. Er zijn natuurlijk altijd aanslagen geweest. Daar hoorde ik over en dan leefde ik weer verder. Maar bij de aanslag in de Bataclan in Parijs was dat anders. Deze aanslag raakte me echt. Muziek is een soort bubbel en je bent met andere mensen die ook van die muziek houden samen in een bubbel. Met elkaar vlucht je weg uit de realiteit en dan gebeurt er zoiets. Deze aanslag bleef in mijn hoofd zitten. Voor het eerst voelde ik de behoefte om me maatschappelijk te uiten. Ik heb er vlak na de aanslag een lied over gemaakt, een heel simpel protestliedje: Wordt het ooit weer rustig in Parijs (zie het filmpje op deze pagina).
Op uitnodiging van het Nationaal 4 en 5 mei-comité ben ik naar de Bataclan geweest en naar het monument op de Place de la République. Er lagen nog altijd veel kaarsen, bloemen en briefjes en de politie stond paraat. Veel mensen stonden daar heel rustig, of legden er een briefje neer. Links en rechts van ons raasde het verkeer, middenin bij het monument was het stil. Heel indrukwekkend. De Bataclan lijkt net op Paradiso, realiseerde ik me toen ik er was. Er passen precies even veel mensen in. “Ons krijg je niet klein”, las ik op veel briefjes, terwijl de Parijzenaren natuurlijk wel doodsbang zijn. Het was raar om te staan onder dat raam, waar toen die zwangere vrouw aan bungelde. En om de nooduitgang te zien, waar nu een groepje lachende en gillende scholieren aan het pauzeren was. Ik heb muziek gemaakt samen met Davide Martello, de pianist die Imagine speelde voor de Bataclan, de dag na de aanslagen. En ik heb hem mijn protestlied laten horen. Toen ik het een dag na de aanslag schreef voelde ik woede, angst en onbegrip, nu voel ik me iets gesterkter. Toen mij vóór mijn reis naar Parijs werd gevraagd wat ‘vrijheid’ voor mij betekent, zei ik: “Vrijheid is kiezen voor wat je wil worden”. Nu ik deze ervaring op zak heb, zie ik het anders: “Vrijheid is boven je angst uitstijgen”.